مرکز آموزشی درمانی رازی

به نام خدای فاطمه (س)
می توان آرزوی باران داشت؛ برای آنکه به خلسه ای از دیدار تو رسید. می توان شفاعت سلام تو را برای خود طلب کرد از خداوندی که عشق را، همه از جنس تو و تو را از نور خویش آفرید. چهره شفقت تو را تا قیامت هیچ صلحی نخواهد توانست بیافریند و مادرانگی ات حدیث بی پایانی ست که تا ابد هیچ غربتی را بی مهر و بی نوازش رها نمی کند. آن قدر خورشید بودی که ساحت مقدس باغچه ها در خانه ات، در همسایگی ات فردوس بودند و پرتو آفتاب هر لحظه به دیوارهای خانه ات پناهنده می شد.
خاندان پر فضیلت تو که همه فرزندان عشق بودند، مثل ابرهای سخاوت از دریای دامنت آغاز شدند و در آسمان جهان چهره نما گشتند. نسل پس از تو، سرشار از خلق و خوی شریف تو بود. صفات بی نهایتت را در تک تک چهره های دودمانت به جا گذاشتی، تا زمین دلتنگ آیین تو نباشد. با تو جهان به ملکوت نزدیک تر بود. پس امید به رحمت و غفران را همه درخت ها و پرنده ها در کنار تو حس می کردند.
بانوی آیینه و آب ! محتاج تطهیر دعاهای خویشیم؛ محتاج تلفظ نام تو، توسل به کلام تو. ما اگر اقبال پیروی کردار تو را داشته باشیم، دیگر از تشنگی حقیقت خلاص می شویم. آواز و آوازه مهر تو را بادها فریاد زده و به گوش عالمیان خوانده اند تا دست از مکتب بی دلیل خویش بردارند و به تلاوت احکام شعور تو بنشینند.
باید زبان مادری تو را آموخت؛ زبانی که الفبای توحید را برای مهرورزی برگزیده ست؛ زبانی که جز خیرخواهی و گواهی دادن به حق، روشی برای تعالی ندارد. اگر در روزگار تو نبوده ام، اگر در قریه ای که چادر شب زنده دار تو پاسبانش بوده، زندگی نکرده ام، ولی صدایت زدن را به خوبی مؤمنم. رخصت گرفته ام از خالق جهان تا تو را دوست بدارم؛ تا فرزند ولایت تو باشم و بی قضاوت از گذشته های تلخ و نادانستگی خود، پیش روی هدایت و عنایت تو زانو بزنم. برای خوش بختی من دامان عصمت تو کافی ست. دستم به دامانت، مادر بخشایش جهان! شهادتت بر ما تسلیت.
تمنای دعا

با احترام؛ م. محمدزاده ، دفتر نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در مرکز آموزشی و درمانی رازی رشت